Maleisie,Singapore,Myanmar; maandje vol uitersten!

Anniek is inmiddels al aangekomen! Eigenlijk is het dus niet meer waarbenjij nu, maar waarzijnwij nu :). Het laatste deel van mijn reis gaan we nog samen door Zuid-Thailand en Indonesie, en over drie weekjes ben ik alweer thuis! Maar sinds ik in Vietnam was, is er al weer heel veel gebeurd.

Vanaf Hanoi ben ik naar Kuala Lumpur, de hoofdstad van Maleisie, gevlogen. Was opnieuw weer een kleine cultuurshock, want Maleisie is voornamelijk Islamitisch in plaats van Boedhistisch, waardoor het straatbeeld heel anders is. De populatie is ongeveer gelijk verdeeld in Indiers, Chinezen en Maleisiers, dus in Kuala Lumpur liep je het ene moment over de Chineze avondmarkt in Chinatown, dan weer door Little India met overal Bollywoodmuziek op de achtergrond en vervolgens tussen torenhoge wolkenkrabbers en moderne gebouwen. Heel Maleisie was trouwens sowieso even flink comfortabel na een paar maandjes Laos, Cambodja en Vietnam; een heel stuk moderner, veel Westerse winkels, snelwegen en iedereen spreekt goed Engels. Ook waren alle Maleisiers erg lief en behulpzaam, wat na Vietnam ook wel weer een fijne afwisseling was. Na Kuala Lumpur maakte ik een uitstapje naar Singapore (ligt maar 5 uurtjes weg van Kuala Lumpur) en dat was al helemaal de hemel! Het voelde totaal niet meer als Zuid-Oost Azie, nog moderner dan de meeste Europese steden waar ik ooit geweest ben. Brandschoon, mega georganiseerd, Engels als hoofdtaal en een metronetwerk waarbij de metro’s op de seconde af op tijd reden. Voor het eerst voelde ik me zelfs een klein beetje underdressed, iedereen zag er piekfijn uit en veel mannen liepen in pak. In Vietnam had ik twee meisjes uit Singspore ontmoet, en zij hebben me meegenomen op een tour door de stad,Zo heb samen met hen authentieke gerechtjes op een lokale foodcourt gegeten, een prachtige lichtshow gezien vanaf een bootje en drankjes gedronken op de 64e verdieping van een wolkenkrabber. Wat ook heel fijn was, was een volledig glutenvrij restaurantje waar ze pizza, pasta, taart en ijs hadden. Daar ben ik de dagen dat ik in Singapore was dus wel even flink aangekomen. Na vier dagen kon ik er wel weer even tegenaan en ben ik weer terug gegaan naar Maleisie.

Mijn eerste stop was Melaka, een klein schattig plaatsje waar buiten een grote avondmarkt eigenlijk niet veel te beleven was. Wel was er een Dutch Square, met een molen en een Stadhuys, wel grappig. Ik ontmoette in de bus ernaartoe een groepje gekke Koreanen die in die twee dagen denk ik serieus meer dan 300 selfies hebben gemaakt en alles schattig en grappig vonden. Ook maakten ze als ik iets vertelde steeds veel oeh en ah geluiden terwijl ze hard ja aan het schudden waren, maar als ik vervolgens iets aan ze vroeg bleek dat ze helemaal niks hadden begrepen van wat ik gezegd had. Na Melaka heb ik de Cameron Highlands bezocht, enorme theeplantages, wat heel mooi was! Daarna ben ik naar de Perhentian Islands gegaan aan de oostkust, bestaande uit twee eilandjes, waarvan ik op de kleinste zat. Het was hier echt paradijselijk met superwitte stranden en kraakhelder water waar je als je bijna helemaal onder water was nog steeds de bodem kon zien. Er zijn heel veel tropische vissen en levend koraal, dus het is een goede plek om te duiken en ik heb daarom ook mijn Paddy open water hier gehaald, een duikbrevet waarmee ik in principe samen met een buddy zelf mag duiken tot 18 meter diep. Om het brevet te halen moest ik vier dagen een cursus volgen, die bestond uit theorie-video’s kijken en een toets maken. Daarnaast deden we de eerste helft van de dag steeds een ondiepe duik waarbij we wat vaardigheden oefenden, en in de middag deden we hetzelfde bij een diepe duik. Na vier dagen deden we vervolgens nog twee fun dives, waarbij de enige opdracht Nemo vinden was. We vonden er wel honderd en zagen ook nog heel veel andere visjes. Soms kwam er zelfs een schildpad vlak langs je neus voorbij peddelen. Hoewel het in het begin een beetje eng was, vond ik het nadat we door alle vaardigheden heen waren echt fantastisch en was het een van de hoogtepunten tot dan toe. Na de Perhentian Islands had ik nog een laatste stop in Maleisie, Langkawi. In het hoogseizoen schijnt het hier compleet los te gaan, omdat het de enige plek is waar de alcohol belastingvrij is (in de rest van het land kost een biertje minimaal 5 euro). Toen ik er was, was het echter laagseizoen en was het weer niet heel erg super. Het was dus rustig. Maar ik heb veel leuke mensen ontmoet en het hoewel we niet veel meer gedaan hebben dan chillen op het strand, werd het alsnog erg gezellig.

Na Maleisie werd het tijd voor weer een heel ander uiterste, 12 dagen Myanmar (voormalig Birma). Eigenlijk stond dit land helemaal niet op de planning, maar al mijn hele reis hoorde ik alleen maar positieve berichten over dit land. Het enige nadeel was dat het relatief duur was, omdat er nog niet echt hostels zijn. De grens is pas 5 jaar open waardoor er nog heel weinig backpackers en toeristen zijn, en de enige verblijfsmogelijkheid zijn dus hotels en guesthouses. Het advies was daarom samen te gaan, om de kosten voor kamers te kunnen delen. Gelukkig had ik in Vietnam een Frans meisje, Nesrine, ontmoet die het ook wel zag zitten om een kleine twee weken naar Myanmar te gaan. En in Kuala Lumpur ontmoete ik een Colombiaan, Daniel, die ook graag wilde aansluiten. In Yangon ontmoetten we elkaar en kon onze trip door Myanmar beginnen, en alle verhalen bleken zeker te kloppen, Myanmar is absoluut mijn favoriete land tot nu toe! Doordat de grens nog maar zo kort open is, zie je echt nog een hele authentieke cultuur die nog maar weinig aangetast is door toerisme. Hoewel de meeste mensen amper Engels spreken zijn ze allemaal superlief en oprecht. Zeker op de wat meer afgelegen plekken hebben veel inwoners soms nog bijna geen toeristen gezien en hadden we dus veel bekijks en begon iedereen te lachen en te zwaaien toen we voorbij kwamen. Het land is zeer Boeddhistisch en de mensen zijn nog heel gelovig en geloven dan ook heel erg in Karma. Daarom was het ook een van de veiligste plekken waar ik tot dan toe was geweest, mensen zouden niet zo snel kwaad doen of iets stelen en ik had niet een keer het gevoel dat mensen me probeerden op te lichten, in tegenstelling tot enkele landen daarvoor. De Lonely Planet zegt hierover: Theft remains quite rare and usually the only time a local will be running with your money or belongings, is if they’re chasing you down the road with something you’ve dropped! Hoewel het land extreem arm is en de huisjes eigenlijk nauwelijks huisjes te noemen zijn, is er op elke hoek van de straat toch wel een prachtige, enorme gouden tempel te vinden. Ook is ieder kind onder de 18 verplicht een korte periode monnik te zijn, dus in de ochtend lopen er veel kindjes, soms nog maar 4 of 5 jaar uit met een grote kom rond om eten te verzamelen voor het klooster. Vrijwel iedere inwoner in Myanmar is verslaafd aan twee dingen. Het eerste is 3 in 1 koffie of thee, een mix van koffie/thee met heel veel suiker en oplosmelk uit een zakje (hmmm). Het tweede is het kauwen van rode tabak. De tabak wordt met veel geroggel en een enorme klodder kwijl uitgespuugd, wat rode straten en de hele dag door erg gezellige geluiden oplevert. We begonnen dus in Yangon, een sfeervol stadje met enorme tempels en leuke lokale marktjes. Onze eerste dag al ontmoetten we een Birmees, Si Joe, die in tegenstelling tot de rest zeer goed Engels sprak. Hij was ook nog eens enorm slim en hij bleek Engels te studeren. Hij nodigde ons eerst uit om in zijn favoriete lokale theetentje een thee te drinken en omdat het zo gezellig was, nodigde hij ons daarna uit om wat van het platteland te laten zien en bij hem thuis te komen eten. We verwachtten doordat hij kon studeren en zo goed Engels sprak dat hij uit een wat rijker gezin kwam, maar dat bleek absoluut niet waar. Nadat we met een scootertje over het platteland gecrosst hadden en wat tempels hadden bezocht, kwamen we bij zijn huisje dat echt letterlijk uit wat houten platen bestond en in een sloppenwijk stond. De familie bestond uit vijf en ze leefden in een huisje van een paar vierkante meter. Toch mochten we de hele dag door niks betalen en kregen we ook nog een heerlijke maaltijd voorgeschoteld in de avond. In de avond wilde Si Joe per se karaoke doen, want dat hadden ze dan weer wel thuis, en ging hij ineens helemaal los op Shakira en Beyonce, zijn idolen. Het was een hele bijzondere dag en we leerden heel veel over de Birmese cultuur. Na Yangon gingen we naar Bagan, een plaats waar meer dan 3000 ruines van oude tempels te vinden staan, wat met zonsopgang en zonsondergang erg indrukwekkend was. Toen we vanaf Yangon met de taxi naar het busstation gebracht werden, hebben we nog heel hard moeten lachen. De chauffeur sprak wederom geen Engels, maar was een grote voetbalfan en wist zo toch een beetje met ons te communiceren door alle bekende Colombiaanse, Franse en Nederlandse voetbalspelers op te noemen. Verder kon hij precies 1 Engelse zin; Oh my god traffic. En iedere keer als de conversatie dan weer niet van de grond kwam zuchtte hij maar weer met zijn handen in zijn haar dit zinnetje. Vanuit Bagan kwamen we in Inle Lake, een enorm prachtig meer waar we een bootvaartje over gemaakt hebben en dorpjes op het water hebben bezocht. De laatste dag hebben we een fietstochtje over het platteland gemaakt met nog wat andere mensen die we waren tegengekomen en toen we even afstapten werden we door twee vrouwtjes met handen en voeten taal uitgenodigd op een kleuterschooltje. Toen we binnen kwamen begonnen sommige kindjes spontaan te huilen, maar anderen vonden het fantastisch en we hebben ons zeker een uur vermaakt met het gooien van ballen en het maken van selfies. Vanuit Inle Lake gingen we naar Hsi Paw, een klein plaatsje aan een rivier waar we een mooie trekking over het platteland hebben gedaan waarbij we ook traditionele dorpjes en kloosters hebben bezocht. Om naar onze laatste bestemming te komen wilden we de zogenaamde Buffalo train nemen, een hele slome trein die 1 keer per dag gaat. We stonden in de ochtend dus met een groepje te wachten op het spoor. Toen we een kaartje wilden kopen bleek de trein 4 uur vertraging te hebben omdat hij was ontspoord op een vorig station (knap met een snelheid van 30 km/h). Vervolgens werd het 7 uur vertraging en toen hoorden we dat hij helemaal niet meer kwam. Dan maar de trein van de volgende dag dus! Gelukkig reed die wel en de route was het wachten zeker waard, het Birmese landschap is echt zeer prachtig. De twee uur durende tuktukrit naar Mandalay die daarop volgde was ook nog wel een ervaring, hij zat zo vol dat de monniken op het dak geplaatst werden (de betere plek in dit geval). Transport in Myanmar.. Onze laatste dag in Myanmar hebben we nog wat tempels gezien en onze laatste Birmese zonsopgang gehad op de langste teakwood bridge ter wereld. Toen was het alweer tijd om terug naar Bangkok te vliegen en was het wel weer tijd voor een beetje comfort! Grappig was dat ik Bangkok nu met heel andere ogen bekeek dan toen ik voor het eerst aankwam, eigenlijk was het nu bijna luxe. En na twee dagen kwam Anniek alweer aan! Zij gaat het laatste deel van ons reisje bloggen :). Tot zeer binnenkort, heb zin om jullie weer te zien! xxxxx